ทำไม่สินค้าเกษตร ราคาไม่ขึ้น

ต้องดูแนวคิดก่อนว่าเพราะอะไร ลุงถึงไม่ส่งสินค้าในสวนของตัวเอง เข้าตลาดใหญ่
แต่กลับมาทำตลาดท้องถิ่น..ขางตรงให้คนกิน..เพราะนั่นคือ เราจะได้ราคาเต็มเท่าที่เราควรจะได้

.
ตลาดใหญ่ๆ .ค่าที่่ ค่าแป๊ะเจี๊ย ล็อคละแสน สองแสน ไหนจะรายเดือนอีก
เพราะรัฐบาลเองไม่เคย ออกกฏหมายมากดหัวคนรวย
ค่าที่ขายของ ในตลาดใหญ่ กำหนดเอาเองตามใจชอบ
.
เรียกว่า ขาดการกำกับดูแล จากภาครัฐ อย่างสิ้นเชิง
(ก็ไม่เข้าใจ ทำไม ไม่ลงมาควบคุมตรงนี้ เพราะมันคือจุดเริ่มต้นของราคาสินค้า)
.
กว้างเมตรกว่่่า เล่นกันเป็นแสน..สินค้าเกษตรมันจะไปแพงยังไง
.
ครั้งจะขึ้นราคาขายส่ง ก็ไม่ได้ มันแข่งกันขาย อยู่ในตลาดนั่นละ
.
สุดท้าย..ของตาย คือกลับมากดราคา เกษตรกร คือ ง่ายที่สุด เพราะไม่มีกำลังที่จะต่อรอง
.
เงินทั้งหมด ไหลเข้าสู่ กระเป๋า เจ้าของตลาด ทั้งหมด เพราะแพงก้ต้องทำส่งรายเดือน รายปี
.
ไม่มีเงินก็ออกไป เดี๋ยวรายใหม่ ก้เข้ามา...มันเป็นแบบนี้
.
เหมือนเล่นสนุกเกอร์..เงินไปอยู่ที่ค่าเกมส์หมด..คนเล่นแพ้ก็คือแพ้ คนชนะก็เหมือนแพ้(ค่าเกมส์)
.
จากจุดนี้..ถ้าเราทำแบบมีเป้าหมาย ส่งตลาดใหญ่ เราไม่มีทางที่จะ ได้เงินเต็มราคา เพราะยังไงก็โนกดราคา จากระบบ เจ้าของตลาดเป็นใหญ่ ...จะคิดเท่าไรก็ได้ตามใจชอบ..เราจึงจะเห็นว่าค่าเช่าแผง ขึ้นทุกปี
.
แป๊ะเจี๊ย ขึ้นทุกปี..อย่างตลาด พูน.....ที่ปทุม ผมไปขายตั้งแต่ขายฟรี เช่าห้อง...สุดท้ายสู้แป๊ยเจี๊ย 4-5-6หมื่นไม่ไหว ไหนจะเดือนละ 4-5-6พันบาทอีก..เพราะฉนั้น อย่าคิดว่าสินค้าในนั้นจะถูก..มันต้องแพงกว่าที่อื่นอยู่แล้ว.................นี่ก็จะ 8 ปี ที่ไม่เคยไปซื้ออะไรอีกเลย
.
การหันเป้าหมาย หรือแนวทาง กลับมามองที่ตลาดท้องถิ่น จึงยังเป็นทางเลือกที่ดี สำหรับ รายย่อย ที่ทำแต่ 1-5 ไร่ ในการทำเกษตร..ไปขายส่งตลาดเล็กๆ สัก 5-8 เจ้า การลงไปตั้งร้านขายเอง นั่นละ คือสิ่งที่จะทำไห้เราได้ราคาเพิ่มมากขึ้น 3-4 เท่าตัว จากหน้าสวน จากโลละ 5 บาทก็กลายเป๋น ท20-25-30 บาท
.
นั่นหมายความว่า บางวันขายไม่หมด เราก็ยังเททิ้งได้บ้าง ไม่ขาดทุน
.
ถ้าเรายังไม่ยอมขยับออกมา เป็นผู้เล่นในตลาดเอง ก็ยากที่เกษตรกร จะลืมตาอ้าปากได้อย่างเร็ววัน
.
ตรงนี้ก็ฝากใว้ให้คิดดูกัน..ว่า คุณจะทำเกษตรในแนวแบบไหน..ในวันที่โลกใบนี้เต็มไปด้วยการแข่งขัน
.
อย่ามัวแต่โทษทุนใหญ่ เป็นใครก็ต้องทำ..แต่โทษที่เรา งอมืองอเท้า ไม่ยอมออกมาสู้ ดีกว่าใหม่
.
ลองคิดดูครับ